Mieczysław Banasik

---

Teatr

Mieczysław Banasik to wybitna postać w polskim teatrze, który pierwsze kroki na scenie stawiał 16 października 1964 roku. Jego debiut miał miejsce w Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu, gdzie rozwijał swoje umiejętności aktorskie przez lata 1964-1965. Już wkrótce po tym doświadczeniu związał się z wrocławskim Teatrem Rozmaitości (1965-1966), a następnie dołączył do Teatru Dramatycznego w Wałbrzychu (1966-1967). Kolejnym przystankiem w jego karierze był Teatr Dramatyczny im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku, gdzie występował od 1967 do 1972 roku.

W następnych latach Banasik miał okazję zagrać w wielu renomowanych teatrach, takich jak Teatra Dramatyczne w Szczecinie (1972–1975), Teatr im. Wilama Horzycy w Toruniu (1975–1976), Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (1976–1978), oraz Teatr Współczesny (1978–1979). Powrócił także do Teatru Polskiego w Szczecinie, gdzie działał w latach 1980-1988, po czym wrócił do Teatru Współczesnego (1988-1991). Od 1991 roku Banasik jest związany z Toruńskim Teatrem im. Horzycy.

Jego repertuar teatralny jest niezwykle bogaty i zróżnicowany, obejmujący dzieła takich dramaturgów jak William Szekspir, Jean Racine, Leon Schiller, Molier, Juliusz Słowacki, Gabriela Zapolska, Leon Kruczkowski, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Bertolt Brecht, Aleksander Fredro, Adam Mickiewicz oraz Janusz Głowacki. Banasik ma również możliwość współpracy z wybitnymi reżyserami i Aktorami, a jego najlepsze występy związane są z repertuarem rosyjskim.

Spektakle teatralne

• 1964 – Przyciąganie ziemskie jako Andriej (reż. Alina Obidniak),
• 1965 – Przypadki Robinsona Kruzoe jako młody Robinson (reż. Roman Załuski),
• 1965 – Niech no tylko zakwitną jabłonie (reż. I. Czaykowska, Barbara Fijewska),
• 1966 – Andromaka jako Pulades (reż. Zdzisław Dąbrowski),
• 1966 – Don Kichote jako Galernik (reż. Maryna Broniewska),
• 1967 – Skiz jako Wituś (reż. Bronisław Orlicz),
• 1967 – Niemcy jako oficer Wehrmachtu (reż. B. Orlicz),
• 1967 – Moralność pani Dulskiej jako Zbyszko (reż. Irena Ładosiówna),
• 1968 – Romeo i Julia jako Romeo (reż. B. Orlicz); także asystent reżysera,
• 1968 – W małym dworku jako Jęzory Pasiukowski (reż. I. Ładosiówna),
• 1968 – Skąpiec jako Strzałka (reż. Zbigniew Bessert),
• 1969 – Matka Courage i jej dzieci jako Eilif (reż. Mirosław Wawrzyniak),
• 1969 – Pan Jowialski jako Janusz (reż. B. Orlicz); także asystent reżysera,
• 1970 – Wieczór Trzech Króli jako Malvolio (reż. Andrzej Dobrowolski),
• 1971 – Zbrodnia i kara jako Raskolnikow (reż. B. Orlicz),
• 1972 – Szewcy jako Hyper-Robociarz (reż. Stefan Wieszczycki),
• 1973 – Dziady jako Starosta (reż. Konrad Swinarski),
• 1973 – Kram z piosenkami (reż. B. Fijewska),
• 1975 – Idiota jako Rogożyn (reż. Jerzy Hoffman),
• 1976 – Zapomnieć o Herostratesie jako Kleo (reż. Michał Rosiński),
• 1977 – Zbrodnia i kara jako Porfiry (reż. Maciej Prus),
• 1978 – Lot nad kukułczym gniazdem jako Wódz Bramden (reż. Andrzej Chrzanowski),
• 1979 – Burza jako Prospero (reż. Maciej Englert),
• 1979 – Kopciuch jako reżyser (reż. A. Chrzanowski),
• 1980 – Romeo i Julia jako Eskulas (reż. Janusz Bukowski),
• 1980 – Lilla Weneda jako doktor (reż. J. Bukowski),
• 1981 – Odprawa posłów greckich jako Priamus (reż. Bernard Ford-Hanaoka),
• 1982 – Igraszki z diabłem jako ojciec Scholastyk (reż. Andrzej Rozhin),
• 1987 – Zmierzch jako Mendel Krzyk (reż. Krystyna Meissner); także asystent reżysera,
• 1990 – Mała apokalipsa (reż. Tadeusz Zapaśnik),
• 1992 – Rewizor jako Horodniczy (reż. K. Meissner),
• 1992 – Wariatka z Chaillot jako prezes (reż. Jan Błeszyński),
• 1992 – Amerykański Blues (Robol) jako Frick (reż. K. Meissner),
• 1993 – Biesy jako Sławny lekarz (reż. Jan Maciejowski),
• 1994 – Zemsta jako Cześnik Raptusiewicz (reż. K. Meissner),
• 1994 – Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale jako Krakowiak; Wawrzyniec (reż. A. Rozhin),
• 1994 – Nie igra się z miłością jako Chór (reż. Marek Fiedor),
• 1995 – Opera za trzy grosze jako Żebrak (reż. Marta Stebnicka),
• 1996 – Wesele jako Wernyhora (reż. K. Meissner),
• 1997 – Ożenek jako Starikow (reż. M. Fiedor),
• 1997 – Gwałtu, co się dzieje! jako Makary (reż. Andrzej Bubień),
• 1997 – Pinokio jako Gospodarz karczmy; Rybak 1 (reż. Cezary Domagała),
• 1999 – Ryszard III jako król Edward IV (reż. A. Bubień),
• 1999 – Skąpiec jako Anzelm (reż. Bogusław Semotiuk),
• 1999 – Wujaszek Wania jako Aleksander Sieriebriakow (reż. A. Bubień),
• 2000 – W 80 dni dookoła świata jako Mr Andrew (reż. Jerzy Bielunas),
• 2000 – Damy i huzary jako major (reż. A. Bubień),
• 2000 – Anioły w Ameryce. Nowe tysiąclecie nadchodzi jako Izydor Chemelwitz, Prior (reż. M. Fiedor),
• 2002 – Kolacja na cztery ręce jako Jan Sebastian Bach (reż. Ewa Marcinkówna),
• 2003 – Kopciuszek jako Mieszczanin (reż. Wiesław Komasa),
• 2004 – Wiśniowy sad jako Firs (reż. A. Bubień),
• 2006 – 3 x Czechow jako Kuźma Nikołajewicz Chiri w Jubileuszu; Łuka w Niedźwiedziu; Stiepan Stiepanowicz Czubukow w Oświadczynach (reż. A. Bubień),
• 2007 – Ej, Joe jako Joe (reż. Iwona Kempa),
• 2007 – Pakujemy manatki jako Szabbetaj (reż. I. Kempa),
• 2007 – Niestworzona historia albo Ostatni tatuś jako Siwy Tramwaj, Tenor (reż. Gabriel Gietzky).

Teatr Telewizji

• 1972 – Sceny z życia Holly Golithly jako Jimmy Clark (reż. Kazimierz Kutz),
• 1973 – Inwazja jaszczurów jako Jens Jensen (reż. Wojciech Jesionka),
• 1973 – Listy z morza jako lekarz (reż. Czesław Staszewski),
• 1973 – Venus z Solare jako Salwatore (reż. C. Staszewski),
• 1996 – Zaczarowane jezioro (reż. K. Meissner; W. Janicki).

Filmografia

Oto przegląd znaczących ról filmowych Mieczysława Banasika, które odzwierciedlają jego talent oraz wszechstronność jako aktora:

• W 1976 roku zagrał w filmie Barwy ochronne w roli pana Józefa, członka kadry obozu, w reżyserii Krzysztofa Zanussiego,
• W 1998 roku pojawił się w Syzyfowych pracach w roli Zbója, opracowanym przez Paweł Komorowski; zarówno jako film, jak i serial,
• W 2007 roku wystąpił w filmie Jeszcze nie wieczór w charakterze Dublera „księdza”.

Nagrody

Mieczysław Banasik, wybitny artysta, zdobył wiele prestiżowych wyróżnień w dziedzinie teatru, które podkreślają jego wyjątkowy talent oraz umiejętności aktorskie. Jego osiągnięcia są świadectwem pasji i zaangażowania w sztukę, co znajduje odzwierciedlenie w licznych nagrodach.

• 1971 – przyznano mu nagrodę za rolę Raskolnikowa w spektaklu Zbrodnia i kara Fiodora Dostojewskiego, który był inscenizowany w Teatrze im. A. Węgierki w Białymstoku podczas XIV Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu,
• 1976 – otrzymał nagrodę za rolę Kleona w przedstawieniu Zapomnieć o Herostratesie Grigorija Gorina w Teatrze im. W. Horzycy w Toruniu, podczas XVIII FTPP w Toruniu,
• 1976 – uhonorowano go Nagrodą teatralną tygodnika „Przyjaźń” za rolę Rogożyna w Idiocie według F. Dostojewskiego oraz za rolę Kleona w Zapomnieć o Herostratesie Gorina w Teatrze im. W. Horzycy w Toruniu,
• 1987 – zdobył Złotą Karetę za rolę Mendla Krzyka w przedstawieniu Zmierzch według Izaaka Babla w Teatrze im. Horzycy w Toruniu na XXIX FTPP w Toruniu,
• 2005 – nagrodę marszałka województwa kujawsko-pomorskiego z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru w Toruniu,
• 2007 – Nagrodę Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu za całokształt dorobku artystycznego.

Te nagrody, przyznane w różnych latach, są dowodem na wpływ, jaki Mieczysław Banasik wywarł na polską scenę teatralną oraz na uznanie, jakie zyskał wśród krytyków i publiczności. Jego prace będą długo pamiętane w historii teatru.

---

Oceń: Mieczysław Banasik

---