Stanisław Korecki

Jego rodzicami byli Jan i Anna z Bajerów, a edukację rozpoczął w rodzinnym Wieluniu. To właśnie tam złożył śluby zakonne, wstępując do zakonu franciszkanów. Następnie kontynuował naukę w zakresie gramatyki i filozofii w klasztorze w Lutomiersku. W 1856 roku, w celu sformalizowania swojej duchowej misji, przeniesiono go do klasztoru św. Antoniego w Warszawie, gdzie rozpoczął studia teologiczne.

Po zakończeniu nauki, 6 marca 1859 roku, Stanisław Korecki otrzymał święcenia kapłańskie. Z entuzjazmem pełnił swoją posługę w Brzezinach oraz Koninie, a od 1862 roku był także zastępcą mistrza nowicjatu i kaznodzieją świątecznym w swoim rodzinnym Wieluniu. Jego działalność duszpasterska nie ograniczała się jednak tylko do kazań.

Za swoje kontrowersyjne kazania, w których nawoływał włościan do wzięcia udziału w powstaniu i krytykował współpracę chłopów z armią rosyjską, Korecki został skazany na rozstrzelanie przez rosyjskie władze. Jednak ostatecznie wyrok zamieniono na 12 lat katorgi, które spędził w Akatui. Jego oskarżenia dotyczyły m.in. podżegania do buntu oraz szkalowania zdradzieckich zachowań w społeczności.

W 1869 roku uzyskał prawo powrotu do Europy, niestety brak wystarczających środków finansowych uniemożliwił mu powrót do ojczyzny. Dalsze losy Stanisława Koreckiego pozostają nieznane, co czyni tę postać jeszcze bardziej tajemniczą i fascynującą w kontekście polskiej historii.