Ezechiel Zivier

W trakcie swojej edukacji studiował na Uniwersytecie we Wrocławiu prawo, historię oraz języki słowiańskie, osiągając tytuł doktora filozofii. Zivier był znawcą kultur wschodnioeuropejskich, a szczególnie interesował się kulturą polską.

Od 15 sierpnia 1892 roku, Ezechiel Zivier pracował jako archiwista rodu Hochbergów. W swoim dorobku naukowym ściągnął wiele odpisów dokumentów dotyczących ziemi pszczyńskiej z archiwów zagranicznych. W 1919 roku objął stanowisko naczelnym dyrektorem archiwów księcia pszczyńskiego w Pszczynie oraz Wałbrzychu.

Jego wkład w rozwój regionalnej kultury nie ograniczał się tylko do pracy archiwalnej. W 1902 roku założył regionalne czasopismo Oberschlesien, którego był redaktorem przez 16 lat, aż do 1918 roku. Ponadto, stał się inicjatorem projektu Gesamtarchiv der deutschen Juden, który działał w latach 1905-1939.

W okresie po I wojnie światowej, Zivier przewodniczył gminie żydowskiej w Pszczynie. Po przyłączeniu Górnego Śląska do Polski, włączył się w proces tworzenia nowego prawa górniczego, a także uczestniczył w rozmowach z niemieckimi delegatami w Dreźnie na początku lat 20. XX wieku, koncentrując się na kwestiach finansowo-gospodarczych.

Po roku 1922 prowadził wydawanie Zeitschrift für polnische Recht, co świadczy o jego zaangażowaniu w prace naukowe związane z prawem. W życiu prywatnym, był mężem Joanny Goldschmidt, która również była związana z Wrocławiem.

Ezechiel Zivier pozostawił po sobie wartościowy dorobek literacki, który obejmuje między innymi:

• Geschichte des Fürstenturns Pless (1906),
• Fürstenstein (1909),
• Historia Polski (XVI wiek) (1915).

Jego życie i prace stały się inspiracją do wielu badań. 12 lipca 2005 roku, na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, Barbara Paulina Kalinowska-Wójcik obroniła pracę doktorską poświęconą jego osobie, zatytułowaną Ezechiel Zivier (1868-1925). Archiwista i historyk.