Jerzy Golnik

Jerzy był podharcmistrzem oraz podporucznikiem, który z dumą brał udział w powstaniu warszawskim jako dowódca I plutonu „Włodek” w 1. kompanii „Maciek” batalionu „Zośka”. Był synem Tadeusza Golnika, a jego młodzieńcze lata związane były z Gimnazjum im. Stefana Batorego. W tej szkole kształtował swoje umiejętności i charakter, które później były kluczowe w jego heroicznej działalności.

W Warszawie Jerzy zaangażował się również w ruch harcerski, stając się członkiem 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej „Pomarańczarni”. Jego pasja do nauki doprowadziła go do tajnej politechniki, gdzie zdobywał wiedzę niezbędną do pełnienia roli lidera.

Był częścią Hufca Mokotów Górny, który był dowodzony przez Tadeusza Zawadzkiego „Zośkę”. Jerzy ukończył I turnus tajnej podchorążówki, a na II turnusie pełnił rolę instruktora, co świadczy o jego zaangażowaniu oraz umiejętności lidera. Współuczestniczył także w akcji mającej na celu rozbicie niemieckiego pociągu pod Szymanowem, co potwierdza jego odwagę i determinację w walce o wolność.

W dniu, w którym poległ, 10 dnia powstania warszawskiego, zmarł w walkach toczonych na boisku „Skry” na Woli, mając zaledwie 21 lat. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Walecznych za swoje działania i poświęcenie, a jego doczesne szczątki spoczęły w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek batalionu „Zośka” na Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera 20A-2-17).